یادداشت‌ها

 دوران امام صادق علیه السلام، درخشان ترین دوران دفاع از امامت است؛ حضرت در این دوران اقداماتی انجام داده و مکتب جعفری را تاسیس کردند

آنچه در سنت قرآن اصل است، این می‌باشد که قدرت از درون امت و امت از درون اراده انسانی برای ایجاد یک هم‌پیمایی مشترک برای رسیدن به هدف رخ می‌دهد.

 معنای مد نظر از زمینه‌سازی این است که انسان‌ها و مؤمنین در این دوره تاریخی در مواجهه با مسئله امامت و غیبت باید واکنش‌های مثبت و سازنده و اثرگذار داشته باشند.

همه این منطق الگوی توسعه فرهنگی و تکوین جامعه اعتقادی مومنان است. بر اساس این اصول است که جامعه حقیقی شکل می‌گیرد، ولو این که از حیث جغرافیایی وحدت نداشته باشد و این تشکل اعتقاد محور و ارزش محور است که در آن فاصله گزاری با دیگران نیز مشخص است.

برخیز و برانگیز!

بخوان و بدان

و با علم و بیان

 بر تن خواب دیده و جان آلوده، بانگ بیدار باش

قسم به قلم و به سطرهائی که حقیقت را می نگارند

قسم به خاک پاک و انسان فروآمده از افلاک

قسم به عصر و انسانی که در زیان است

ضرورت مطالعات تاریخی به این جهت است که دانسته شده هویت دینی – اجتماعی- فکری شیعه در گرو بازشناسی تاریخ می‌باشد. امروزه مهمترین خدشه‌ها به تشیع خدشه‌های تاریخی است.

آنچه بسیار دارای اهمیت می‌باشد این است که باید روش تفقه در اصول عقائد را با فروع فقهی مقایسه کرد تا شباهت‌ها و تفاوت‌ها دیده شود.

فلاسفه متاخر در مواجهه با آیات و روایات (و نه در شکلِ مستقل فلسفی) برای توضیح این معارف از مبانی فلسفه خویش امداد گرفته و سعی کرده اند که برای این معارف توجیهی بیان کنند.

امام هادی علیه السلام جهت جامعه سازی در دوران امامت خویش دو فعالیت اساسی را انجام دادند
بازسازی و توسعه شبکه اجتماعی مومنان (وکالت)
سازماندهی معارف بنیادین شیعه (امامت)

در آغاز زیارت مجموعه تعابیری است که ظاهرا اوصافی برای معرفی است. مثلا “سبقت در ایمان” “مقام سبقت مجاهدت” “بندگی خالصانه”این فرازها معرف حضرت علی علیه السلام هستند که پشتوانه روایی دارد.